Ακούγοντας χτες το βράδυ τους αστούς αναλυτές στα τηλεπαράθυρα να θυμίζουν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι και οι δυο έχασαν (ο ένας παραπάνω απο ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους κι ο άλλος κοντά 900 χιλιάδες), καταλάβαινες ότι τους έλεγαν ένα πράγμα: «Καλά πανηγυρίσατε, ή κλάψατε το πρώτο βράδυ, τώρα τα κεφάλια μέσα και οι δυο και ριχτείτε στη δουλειά για την οποία έχετε επιλεγεί. Καλό το παραμύθι της δημοκρατίας και της λαϊκής επιλογής, αλλά μην ξεχνιόμαστε. Η καπιταλιστική κρίση είναι εδώ, τα κέρδη έχουν πρόβλημα και, ακόμα χειρότερα, απέναντι στα κέρδη υπάρχει ένα ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα κι ένα κόμμα, το ΚΚΕ, που από καιρό τονίζει πως πρέπει οι εργάτες να πάψουν να έχουν αυταπάτες, να βάλουν πλώρη για το μόνο κόσμο που μπορεί να τους δικαιώσει, τον σοσιαλιστικό».

Αλλα λόγια χρησιμοποιούν οι αναλυτές, αλλά αυτό λένε και το λένε τόσο απλά κι ας διατυπώνεται πυκνά.

Η αστική τάξη έχει διδαχτεί από τις επανειλημμένες χαροτρομάρες της. Μόλις προχτές, στο «ΒΗΜΑ» ένας από τους ιστορικούς της εγκαλούσε όσους από τους αστούς πολιτικούς δεν ακολούθησαν τον Πάγκαλο στην αντικομμουνιστική του εκστρατεία και επέτρεψαν στο ΚΚΕ να καλλιεργεί «το φθόνο και το μίσος», το διαχωρισμό σε «πλούσιους και φτωχούς». Τους καλούσε, μάλιστα, να βρουν το «κοινό νήμα», που πρέπει να τους συνδέει απέναντι σ' αυτόν τον κοινό εχθρό.

Κάθε συμβόλαιο ζητά την εξόφλησή του: Αλλοι ζητάνε πιο αποφασιστικά να προχωρήσουν τα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου χωρίς συναισθηματισμούς για τις επιπτώσεις που μπορούν να έχουν στα λαϊκά στρώματα. Αλλοι θυμίζουν πως όλο το εκλογικό παιχνίδι έχει νόημα στο βαθμό που βελτιώνει τη διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος, με αναγκαία ενίοτε αλλαγή διαχειριστή. Ολοι τους συμφωνούν ότι τα κέρδη δεν μπορούν να περιμένουν.

Από κοντά και οι παρατρεχάμενοι, με το δικό τους πόνο ο καθένας. Ανέλαβαν μια μεγάλη εργολαβία, δεν την έφεραν σε πέρας και τώρα οι μεν ζητάνε φυγή προς τα μπρος για να αποφύγουν τα δύσκολα και οι άλλοι ζητάνε να πέσουνε κεφάλια για να μπορέσει να διατηρηθεί η μηχανή όρθια και ικανή να αναλάβει το επόμενο συμβόλαιο.

Απέναντι σ' όλους αυτούς, παραμένει ως προς τα βιώματά της η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Κι αυτοί που ψήφισαν ΝΔ, κι αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, και οι άλλοι, που - κακώς, αλλά μέχρι εκεί καταλαβαίνουν - πήγαν παραλία. Ενας κόσμος, που η αστική τάξη γνωρίζει πως πασχίζει χρόνια να τον κρατήσει μόνιμα στον καναπέ, αλλά κι ότι αυτό είναι πάντα πρόσκαιρο. Γιατί έρχεται η ρημάδα η ζωή και, αργά ή γρήγορα, συναντιόνται η καταρχήν τυφλή αγανάκτηση με την οργανωμένη αντίδραση...

Οι αστοί γνωρίζουν καλύτερα από τους εργάτες ότι το πολιτικό σύστημα δε λειτουργεί σωστά, όταν ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού πληθυσμού φτάνει στις κάλπες μέσα από μια διαρκή κινητοποίηση.

Και αναγνωρίζουν ότι αυτή η δυσλειτουργία οφείλεται σε ένα κόμμα, που - άκουσον άκουσον- βγήκε απο το συνέδριό του και διακήρυξε πως έχουν τελειώσει πια οι αυταπάτες, πως η επιλογή πρέπει να 'ναι απόλυτη «ή με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες» και, ακόμα χειρότερα, φρόντισε να βάλει στην ημερήσια διάταξη κάθε μικρής και μεγάλης δράσης τη σύνδεση με το στρατηγικό στόχο, να παλεύει, δηλαδή, η εργατική τάξη για το κύριο, το δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Τα πράγματα δυσκολεύουν. Πρόκειται για πάλη, που αφορά στην ίδια την εξουσία και στην ιδιοκτησία. Και είμαστε ακόμα στα προοίμια της μεγάλης αναμέτρησης.